Το δέντρο των Χριστουγέννων (6ο Λύκειο Καβάλας-Δεκέμβρης 2020)
Χθες, περνώντας μπροστά από το σχολείο το είδα φευγαλέα.
Μοναχικό στο ημίφως του σκοτεινιασμένου κτιρίου. Στημένο σε ένα τραπέζι, επιβλητικά αδύναμο
στις διαστάσεις του χώρου να αντικρίζει τον ορίζοντα της θάλασσας. Χαμογέλασα.
Λες και είδα την ομορφιά του κόσμου. Και δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα απρόσμενη αγαλλίαση,
καθώς αισθάνθηκα αυτήν την απίστευτη επιμονή και δύναμη του σχολείου να πηγαίνει κόντρα
σε ό,τι μας θλίβει και μας συνθλίβει.
Σε αυτό το έρημο και άδειο κτίριο που έχασε τη μυρωδιά των ανθρώπων του, αυτό το
χριστουγεννιάτικο δέντρο βρισκόταν εκεί, πιστό στο ραντεβού του με το ημερολόγιο.
Σκέφτομαι, πιθανόν να μας περιμένει. Πιθανόν να αφουγκράζεται τους ήχους και τα βήματά μας.
Ίσως, να παλεύει κι εκείνο με αυτό το εξ ορισμού οξύμωρο σχήμα που λέγεται
«εξ αποστάσεως σχολείο». Ίσως, τελικά να νοσταλγεί και να ονειρεύεται αυτό που τόσο πολύ
λείπει σε όλους μας. Τη ζωή μας στο σχολείο. Το χτύπημα του κουδουνιού, την καλημέρα στα
χείλη και τα μάτια μας, τη φασαρία στους διαδρόμους, τη χαρά του μαθήματος και της μάθησης,
την αγωνία της εξέτασης, το λόγο και τον αντίλογο, τα πειράγματα και τις ζαβολιές, τη λαχτάρα
για την εκδρομή, την έκρηξη των συναισθημάτων. Όλα είναι κάπου εκεί, μαζί με αυτό το δέντρο
των Χριστουγέννων είναι εκεί κι ελπίζω να περιμένουν...
«Καλές Γιορτές», με υγεία (όπως χρόνια και χρόνια λέμε σ' αυτόν τον τόπο)
Μπία Τακουρίδου
 |